In deze blog ga ik het hebben over onbegrip van de buitenwereld waarmee veel mensen met een psychische kwetsbaarheid te maken krijgen, waaronder ik zelf ook.
Iedereen heeft waarschijnlijk al wel is dingen gehoord zoals 'stel je niet zo aan', 'als ik het kan kan jij het ook', 'jij lijkt helemaal niet op ... die hetzelfde heeft als jij', 'iedereen heeft wel is een slechte dag', en nog veel meer. Dit soort dingen zijn enorm kwetsend om te horen en zeker als je elke dag enorm je best doet om mee te kunnen met de rest.
Zelf hoor ik dit van mijn omgeving ook vaak en keer op keer kwetst het mij. Ik zou niks liever willen dan mee kunnen met de rest van de wereld. En krijg ook enorm vaak dingen te horen van 'waarom wil je niet naar school' en 'ga gewoon werken zoals iedereen als je geld nodig hebt'. Helaas zijn er mensen op deze wereld die daar niet toe in staat zijn. Maar is dat dan een reden om ervan uit te gaan dat deze personen dan helemaal niks kunnen? Ik geloof er echt in dat iedere persoon ver kan geraken indien hij of zij de juiste ondersteuning krijgt en de juiste hulp.
Door te doen alsof iemand zijn beperking of ziekte niet bestaat of er zelf vanuit gaan dat deze persoon liegt om aandacht te krijgen krijgt deze persoon niet de kans om zichzelf te ontwikkelen. Het is niet omdat jij een nichtje/neefje/broer/zus hebt die bv autisme heeft dat ik geen autisme heb omdat ik me anders gedraag dan hem/haar. Bij iedereen uit zich zo'n dingen anders.
Tegen iemand met een depressie zeg je toch ook niet 'ga gewoon iets leuk doen' en het is opgelost. Het wordt echt tijd dat iedereen onzichtbare ziektes en beperkingen serieus neemt. Ook deze mensen verdienen een leven. Het verbaasd mij trouwens ook enorm hoeveel verhalen van personen ik hoor van dokters die hun niet eens serieus nemen.
Om af te sluiten: soms zou ik veel liever een been of arm missen dan al die dingen die fout lopen in mijn hoofd.
Comments