Als ik terugdenk aan mijn basisschooltijd zie ik heel veel signalen die er waren die op autisme konden wijzen maar die eigenlijk compleet genegeerd werden. In deze blog ga ik er wat meer over vertellen.
1 van de dingen die mij het meeste is bijgebleven is dat ik altijd (van het 1ste kleuterklasje tot eind basisschool carrière) als 1 van de laatste klaar was met mijn taakjes. Zeker van in de kleuterschool herinner ik me goed dat de rest allemaal al mocht spelen terwijl ik soms de hele dag aan hetzelfde bezig zat. En doordat iedereen mocht spelen was ik natuurlijk afgeleid omdat ik dat ook wou. Mijn concentratie was enorm slecht en of dit helemaal door mijn autisme komt weet ik niet. Maar doordat het mij totaal niks kon interesseren om taakjes te maken droomde ik vaak weg en zat ik in mijn eigen (veilige) wereldje. Ik heb hier enorm veel commentaar op gekregen van leerkrachten. Niet dat ik er iets mee deed.
1 van de (naar mijn mening) de meest opvallende dingen nu ik eraan terugdenk ik hoe ik omging met sociaal contact (of eerder het gebrek aan). Terwijl iedereen aan het spelen was op de speelplaats zat ik 90% van de tijd op een bankje te wachten tot de bel ging. Ook groepswerk was niks voor mij. Ik deed het veel liever alleen zodat ik de volledige controle had. En ik hoorde elk groepje praten wat vaak nog is voor overprikkeling zorgde.
Stilzitten was (en is) nog altijd moeilijk voor mij. Fidget toys waren niet toegelaten dus zat ik altijd met mijn haren te prullen, (doordat ik ook gewoon enorm klein was) steeds met mijn benen te wiebelen, met touwtjes van mijn vest prullen, met haarrekkertjes spelen, aan het tekenen in de rand van mijn boeken,...
Ook had ik al van mijn 5-6 jaar slaapproblemen waardoor ik 90% vd tijd half lag te slapen tijdens de les.
Ik had vaak ook veel uitleg nodig bij nieuwe dingen en uiteindelijk verzon ik mijn eigen technieken om dingen te onthouden.
Ik zat zowel voor taal als rekenen meerdere jaren ik de zorgklas (een extra leerkracht die met een paar kinderen in een kleiner groepje dingen aanleert). Maar ik haalde wel redelijk snel het hoogste AVI-niveau (leesniveau fzo). Lezen kon ik goed, begrijpend lezen is nu nog altijd moeilijk.
Niet alleen op school maar ook thuis waren er dingen die eigenlijk best hard genegeerd zijn.
Zo kon ik pas fietsen zonder zijwieltjes toen ik 8 was en zwemmen heeft geduurd tot ik 10 was (beide omdat de angst er ook was dat er iets ging gebeuren zoals vallen of verdrinken, en grove motoriek is nu niet meteen mijn sterkste punt).
Ook als ik aan het spelen was met iets waren er zo wel wat dingen. Ik speelde bv altijd hetzelfde verhaaltje na. Met de barbie was het dat, met de playmobil was het dat, met de lego dat, met de clicks dat,... en als er dan is iets van de barbie bij de playmobil zat was het crisis in mijn hoofd (en dat met een zus die met alles door elkaar speelt). Ook moest alles realistisch zijn. In de 'nacht' moest het licht uit, gingen mijn poppen in bad moest er echt water zijn (hebben mijn ouders op gevloekt), ze moesten complete outfits aanhebben, als er 2 verdiepingen waren moest er echt een trap zijn of liet ik ze via de muur naar boven klimmen, ...
Ook sorteren en ordenen van speelgoed deed ik vaak. Bv als ik met de lego aan het spelen was en ik maakte een bed moesten alle blokjes dezelfde kleur hebben, als ik met de gogo's (kent iemand dat zelfs nog😅) speelde zette ik ze altijd in een bepaalde opstelling gesorteerd op grootte, vorm en kleur, tekenen was altijd met patronen (love mandala's) of realistisch (een groene kat of paarse paddestoel ging er niet in bij mij).
En eens ik iets vond wat ik echt leuk vond werd het snel een obsessie. Want op 3 dagen tijd 20 jommeke-strips lezen gaat er misschien wat over.
Nu ik eraan terugdenk ben ik vaak best boos zelf dat niemand eerder iets vermoedde. Het werd nogal snel afgeschoven op 'ze moet wat beter haar best doen'. Ik voelde me vaak onbegrepen en een aanstelster. Ik denk persoonlijk ook dat als ik eerder een diagnose had gekregen dat het me veel energie had bespaart omdat ik eerder de juiste hulp kon krijgen dan (en niet nadat je volledig vastloopt).
Wil je hier nu iets op reageren? Dat kan onder deze blog of onder de instapost met dezelfde titel als deze blog!
Comments